An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.
Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quid Zeno? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.
Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Immo alio genere; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.
